مجسمه اشکانی با دست های رو به آسمان؛ نشانه ای از تلفیق هنر و آیین + عکس

به گزارش خبرنگار اجتماعی آرمان خبر، صفحه توئیتری ایرانشناسی و ایرانشهر در دانشگاه تهران در توییتی نوشت: مجسمه‌های دوره ‎اشکانی روایت‌گر ترکیب هنر هلنیستی (دوره سلوکی) و سنت‌های ایرانی

این تندیس سفالی که دستانش را به سوی آسمان بلند کرده، شاید نیایشی به درگاه ایزدان یا نشانی از آیین‌های کهن باشد. 

محل نگهداری: موزه لوور پاریس

دوره اشکانی (۲۴۷ پیش از میلاد تا ۲۲۴ میلادی) یکی از مهم‌ترین بازه‌های تاریخی ایران است که در آن، هنر ایرانی با تأثیرات هلنیستیِ به‌جامانده از دوره سلوکیان درآمیخت. این آمیزش باعث شکل‌گیری سبکی خاص در هنر شد که هم ریشه‌های بومی و ایرانی را در خود داشت، هم عناصر و تکنیک‌های هنری یونانی را.

ویژگی‌های هنری دوره اشکانی

ترکیب هنر هلنیستی و ایرانی

در مجسمه‌سازی اشکانی، اثرات هنر یونانی (هلنیستی) کاملاً دیده می‌شود؛ مثلاً در ظرافت اندام‌ها، حالت‌های طبیعی بدن، و طراحی پارچه‌های چین‌دار. در کنار این ویژگی‌ها، نمادهای ایرانی مثل لباس‌های سنتی پارسی، عناصر آیینی و نشانه‌های زرتشتی نیز به‌روشنی حضور دارند.

موضوعات مذهبی و آیینی

بسیاری از مجسمه‌های این دوره، از جمله تندیس‌هایی که با دست‌های بلندشده به سمت آسمان ساخته شده‌اند، به آیین‌های دینی و نیایش مربوط می‌شوند. این حالت خاص دست‌ها معمولاً نمادی از دعا، ارتباط با جهان ایزدی یا تقاضای برکت و حمایت از نیروهای الهی است.

جنس و ساخت مجسمه‌ها

مجسمه‌های سفالی در این دوره بسیار رایج بودند. اغلب آن‌ها به‌صورت دستی ساخته می‌شدند و گاهی با لعاب تزئین می‌شدند تا جلوه‌ی بصری زیباتری پیدا کنند.

نمونه: تندیس سفالی با دست‌های رو به آسمان

این تندیس خاص، با حالتی که دست‌هایش به سوی آسمان بلند شده، احتمالاً در حال نیایش یا شرکت در آیینی مذهبی‌ست. ممکن است اشاره به ستایش ایزدان، از جمله آناهیتا (ایزدبانوی آب و باروری)، یا انجام آیینی زرتشتی داشته باشد. این ژست در هنر اشکانی مفهومی عمیق دارد و نشانی‌ست از ارتباط انسان با دنیای ماورایی و درخواست حمایت یا برکت از سوی نیروهای آسمانی.