تهران بزرگ تر می شود؟
حمیدرضا صارمی، معاون شهرسازی و معماری شهرداری تهران، با اشاره به روند تدوین و اجرای طرح‌های جامع تهران اظهار داشت: «طرح جامع اولیه تهران در سال ۱۳۴۹-۱۳۵۰ تصویب و اجرا شد. در سال ۱۳۷۲، وزارت راه و شهرسازی یک طرح راهبردی جدید ارائه کرد و در نهایت، در سال ۱۳۸۶، طرح جامع کنونی تصویب شد که طبق آن، مقرر شده بود در سال ۱۴۰۴ بازنگری شود.»
وی افزود: «طرح جامع تهران مسائل اساسی شهر، از جمله جمعیت، محدوده شهری، فرآیندهای اجرایی، تکالیف شهرداری و سایر سازمان‌ها را مشخص می‌کند. همچنین در حوزه زیرساختی، مباحثی نظیر آب، برق، گاز، حمل‌ونقل، ترافیک و بافت فرسوده در این طرح دیده شده است. با توجه به تغییرات شدید جمعیتی و افزایش جمعیت جوان تهران در دهه‌های اخیر، لازم است رویکردی نوین برای بازنگری طرح جامع اتخاذ شود.»
صارمی با اشاره به شیوه‌نامه جدیدی که چارچوب‌های اجرایی بازنگری طرح جامع را مشخص می‌کند، گفت: «مطابق قانون، مسئولیت تدوین این طرح با وزارت راه و شهرسازی است، اما در عمل، شهر تهران خود اقدام به تهیه طرح جامع می‌کند و در نهایت این طرح توسط کمیسیون ماده ۵ شهر تهران و شورای عالی معماری و شهرسازی به تصویب می‌رسد.»
وی به چالش‌های کلان‌شهر تهران، از جمله ترافیک سنگین و آلودگی هوا، اشاره کرد و افزود: «تهران به دلیل مرکزیت اقتصادی، سیاسی، پزشکی و آموزشی کشور، با مشکلات متعددی مواجه است. در نظام‌های شهری دنیا، کارکردهای شهری متفاوت توزیع می‌شود؛ اما در ایران، تمرکز همه این نقش‌ها در تهران موجب تشدید مشکلات شده است. برای حل این چالش‌ها، باید نگاه راهبردی به آینده شهر تهران داشت و برندینگ شهری را برای افق ۱۴۲۰ مشخص کرد.»
معاون شهرسازی و معماری شهرداری تهران همچنین به ضرورت مدیریت یکپارچه مناطق پیرامونی تهران اشاره کرد و گفت: «در کلان‌شهرهای دنیا، مدیریت شهری تا شعاع ۵۰ کیلومتری شهر مرکزی اعمال می‌شود. اما در تهران، شهرهایی مانند اسلامشهر با جمعیت حدود یک میلیون نفر در مجاورت منطقه ۱۸ قرار گرفته‌اند و تغییرات آن‌ها مستقیماً بر تهران تأثیر می‌گذارد. روزانه حدود پنج میلیون نفر و یک و نیم میلیون خودرو وارد تهران می‌شوند که این موضوع نه‌تنها به طرح جامع تهران، بلکه به نحوه مدیریت شهرهای اطراف نیز مرتبط است.»
صارمی در پایان درباره امکان گسترش محدوده شهر تهران در بازنگری طرح جامع گفت: «با توجه به تراکم جمعیتی، یکی از گزینه‌های مورد بررسی، افزایش محدوده شهر تهران است. در قانون برنامه هفتم، درصدی برای گسترش شهرها در نظر گرفته شده است. برخی کارشناسان نیز معتقدند که توسعه افقی شهرها باید مدنظر قرار گیرد. با توجه به شکل‌گیری سکونتگاه‌هایی در اطراف تهران، مانند مرتضی‌گرد و شهرهای مجاور، نمی‌توان این تحولات را در بازنگری طرح جامع نادیده گرفت.»
منبع: اکو ایران
